Mbi 2500 mësimdhënës të heshtur që nga 2019-ta: Kush po mbron fëmijët tanë?
Që nga viti 2019, mbi 2500 mësimdhënës janë trajnuar me materiale të mbështetura nga Ministria e Arsimit, doracakë mbi Edukimin Seksual, një iniciativë që supozohej të sillte progres dhe edukim bashkëkohor në shkollat tona.
Megjithatë, ajo që filloi si një hap pozitiv, tani është shndërruar në një skandal heshtjeje dhe papërgjegjshmërie kolektive, që ka nxjerrë në pah mangësitë serioze në sistemin arsimor dhe në shoqëri.
Ministria e Arsimit: Lidhur me doracakët për mësimdhënës, prej vitit 2019 janë trajnuar më shumë se 2500 mësimdhënës. Deri tani nuk ka pasur asnjë shqetësim nga asnjë palë, përfshirë ekspertët shëndetësorë, psikologët, mësimdhënësit, drejtorët e shkollave, Drejtoritë Komunale apo palë të tjera në lidhje me përmbajtjen e doracakëve. Pra, nga asnjë mësimdhënës nuk është ngritur kurrë më parë kjo temë.
Edukimi seksual dhe doracakët: Kur vet ministria dyshon në punën e saj
Doracakët për Edukimin Seksual, të miratuar dhe promovuar fillimisht nga Ministria e Arsimit, janë vënë tani në pikëpyetje për shkak të dyshimeve mbi përmbajtjen e papërshtatshme dhe standardet e ulëta të tyre.
Ministria, në një akt që flet për paaftësinë e saj profesionale, ka vendosur t’i rishikojë këto materiale pas reagimeve të disa individëve, duke treguar mungesë besimi në vetë procesin që ajo vetë ka mbështetur. Ky kthim prapa jo vetëm që krijon konfuzion, por edhe minon besimin e qytetarëve në seriozitetin e arsimit publik.
Nëse doracakët ishin problematikë që në fillim, pse askush nga 2500 mësimdhënësit e trajnuar që nga viti 2019 nuk ngriti shqetësime?
Si mund të heshtë një grup kaq i madh profesionistësh për një çështje që prek drejtpërdrejt nxënësit dhe të ardhmen e tyre?
Ky është një dështim i shumëfishtë: i institucioneve që kanë projektuar këto materiale, i mësimdhënësve që i kanë pranuar pa pyetje dhe i prindërve që nuk kanë kërkuar transparencë.
Mësimdhënësit: Të trajnuar, por të heshtur
Heshtja e mbi 2500 mësimdhënësve është një akuzë e rëndë për profesionalizmin e tyre. Një temë si Edukimi Seksual, që kërkon trajtim të kujdesshëm dhe ekspertizë të lartë, ka kaluar përmes duarve të tyre pa asnjë shqetësim publik. Në vend që të analizojnë përmbajtjen dhe të ngrenë shqetësime për ndonjë pasaktësi apo papërshtatshmëri, ata kanë zgjedhur të ndjekin një rrugë të lehtë, duke u bërë zbatues mekanikë të një sistemi të dyshimtë.
Si mund të pretendojnë këta mësimdhënës të edukojnë mendje kritike, kur ata vetë nuk kanë treguar aftësinë për të menduar kritikisht mbi materialet me të cilat trajnohen? Në vend që të jenë mbrojtës të cilësisë dhe interesave të nxënësve, ata janë kthyer në bashkëpunëtorë të një dështimi të madh arsimor.
Prindërit: Kujdesi që mungon
Mungesa e reagimit nga prindërit e thellon edhe më shumë këtë krizë. Prindërit shpesh pretendojnë se janë të përkushtuar ndaj edukimit të fëmijëve të tyre, por ku ishte ky përkushtim kur materialet mbi edukimin seksual u futën në shkolla? Si mund të mos jenë të interesuar për një temë që prek drejtpërdrejt mirëqenien dhe zhvillimin emocional të fëmijëve të tyre? Heshtja e tyre tregon ose mungesë informacioni, ose indiferencë të plotë ndaj edukimit të fëmijëve.
Çfarë rrezikojmë?
Dështimi për të trajtuar me seriozitet materialet mësimore ka pasoja të rënda për nxënësit:
- Keqinformim dhe dëmtim emocional – përmbajtje të pa harmonizuar mbi edukimin seksual mund të krijojë konfuzion dhe qëndrime të gabuara.
- Ulja e cilësisë së arsimit – një proces i tillë dëmton standardet e përgjithshme të edukimit.
- Humbje e besimit në sistemin arsimor – prindërit dhe nxënësit humbasin respektin për një sistem që nuk garanton cilësi.
Kjo situatë është e pa tolerueshme. Ministria duhet të jetë transparente në çdo vendim dhe të angazhojë ekspertë të mirëfilltë për përmirësimin e materialeve. Mësimdhënësit duhet të ndalojnë së heshturi dhe të bëhen zë për cilësinë. Prindërit duhet të jenë më aktivë në mbikëqyrjen e edukimit të fëmijëve të tyre.
Ky skandal i heshtjes kolektive është një pasqyrë e hidhur e një shoqërie që ka hequr dorë nga përgjegjësia për edukimin. Nëse vazhdojmë kështu, brezat e ardhshëm do të jenë viktimat e vërteta të një sistemi që refuzon të përmirësohet dhe një komuniteti që refuzon të reagojë.
Heshtja është bashkëpunim me dështimin, dhe ky bashkëpunim duhet të marrë fund.
